مرا دو چشم به راه و دو گوش بر پیغام

                               تو فارغی و به افسوس می رود ایام

شبی نپرسی و روزی که دوستدارانم

                               چگونه شب به سحر می برند و روز به شام

حدیث درد و جدایی کجا توانم گفت که در نهاد من این غصه، قصه ای تلخ است.

بیست سال است دست تقدیر درخت تناوری از بوستان علم و اخلاق را فرو فکند و گل های نورس بسیاری را از سایه سار بی دریغش محروم ساخت.

یاد و خاطرش جاودان.

خانواده یعقوبی شهیـــــر